Założenia:
Pojawienie się dzieci to rewolucja nie tylko dla rodziców. Zmiany maja znacznie szerszy zasięg, role zmieniają się w całej rodzinie. Dzieci stają się rodzicami, a rodzice dziadkami. Jak każda zmiana, tak i ta bywa trudna do przyjęcia. Nowe zadania, różne pomysły ich realizacji, chęć podzielenia się własnym doświadczeniem bywa przyczyną niejednego konfliktu pomiędzy rodzicami i dziadkami. Spory o ubieranie maluchów, sposób odżywiania, i co kluczowe sposób wychowywania stają się nieodłącznym elementem niejednego rodzinnego spotkania. Warto jednak nie zapominać o podstawowej wartości, która leży u podłoża tych dyskusji. Chodzi wszak o dobro dziecka. Tego chcą zarówno dziadkowie, jak i rodzice. Stoją zatem po tej samej stronie, choć czasem silne emocje nie pozwalają im tego dostrzec. Może warto zatem znaleźć wspólny języka ?
Warsztat „Wnuki nowe, prawdy stare” jest propozycją dla babć i dziadków, którzy, czerpiąc ze swoich umiejętności wychowawczych oraz warsztatowych propozycji, chcieliby poszukać nowych odpowiedzi na wychowawcze wyzwania, jakie stawiają przed nimi wnuki. W ramach treningu zapoznają się z całościowym modelem wychowania, którego podstawowy element stanowi budowanie dobrej relacji z dzieckiem. Budowanie tej relacji jest kluczowym zadaniem wychowawczym, a wyjątkowy kontakt wnuków z dziadkami, czas i energia, które poświęcają wnukom, może zaowocować niezwykłymi rezultatami. Uczestnicy będą mieli możliwość zapoznania się z propozycjami zasad dobrej zabawy z dzieckiem, empatycznej komunikacji, mądrego chwalenia, wydawania skutecznych poleceń. Warsztat stanie się również okazją do przyjrzenia się własnym reakcjom w kontaktach ze swoimi dziećmi i poszukania sposobów stanowczego, choć łagodnego sposobu wyrażania swoich opinii.
Odbiorcy:
Wszystkie babcie i dziadkowie, babcie przyszywane i przyszywani dziadkowie, ciocio-babcie i wujko-dziadkowie, którzy uczestniczą w wychowaniu podopiecznych.
Cele:
Zapoznanie uczestników z całościowym modelem wychowania, opartym o budowanie dobrej relacji z dzieckiem. Wzmocnienie uczestników w kluczowych kompetencjach wychowawczych – umiejętności budowania relacji poprzez zabawę, uwagę, empatyczną komunikację. Przedstawienie sposobów stawiania granic, wydawania poleceń, podstaw narzędzi dyscyplinujących. Analiza sytuacji trudnych, wprowadzenie podstaw asertywnej komunikacji.
Metody prowadzenia:
Warsztat oparty o metody aktywne – ćwiczenia angażujące uczestników, umożliwiające przetestowanie nowych umiejętności, modelowanie za pomocą filmów, odgrywanych scenek, opisanych przypadków, dyskusje i omówienia.
Program:
Warsztat dwudniowy, zajęcia w godz. 9.00-16.00.
I dzień
I. Relacja to podstawa
- Wprowadzenie
- Przedstawienie modelu wychowania „Dom dla dziecka”
- Zabawa – znaczenie, zasady, pomysły
- Empatyczna komunikacja
II. Potęga uwagi.
- Znaczenie uwagi.
- Chwalenie jako forma kierowania uwagi.
- Nagrody.
- Podsumowanie pierwszego dnia zajęć.
II dzień
I. Bezpieczne granice.
- Wprowadzenie.
- Zasady.
- Wydawanie poleceń.
- Podstawowe techniki dyscyplinujące. Konsekwencje. Ignorowanie.
II. Moje dzieci mają dzieci – jak sprostać nowym wyzwaniom.
- Zmiana perspektywy.
- Podstawy asertywnej komunikacji.
- Praca nad własnymi zasobami.
- Podsumowanie i zakończenie warsztatu. Indywidualny plan działania.
Podstawy teoretyczne (literatura):
Beck J.S.(2005). Terapia poznawcza. Podstawy i zagadnienia szczegółowe. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Boyd D., Bee H. (2008). Psychologia rozwoju człowieka. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo.
Brzezińska A.I.(2006) (red.).Psychologiczne portrety człowieka. Gdańsk : Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Faber A., Mazlish E. (2001). Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły. Poznań: Media Rodzina.
Hughes D.A. (2006). Building the bonds of Attachment. United States of America: Jason Aronson.
Jarmuż S., Witkowski T. (2004).Podręcznik trenera. Wrocław: Bibliotek Moderatora.
Kendall P.C. (2010). Terapia dzieci i młodzieży. Procedury poznawczo-behawioralne. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Król-Fijewska M.(2005). Stanowczo, łagodnie, bez lęku. Warszawa: Wydawnictwo WAB.
Okun B.F.(2002). Skuteczna pomoc psychologiczna. Warszawa: instytut Psychologii Zdrowia. Polskie Towarzystwo Psychologiczne.
Padesky A.Ch., Greenberger D. (2004). Umysł ponad nastrojem. Kraków : Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Pisula E. (2005). Małe dziecko z autyzmem. Diagnoza i terapia. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Webster-Stratton C.(2004).The Incredible Years .A Trouble-Shooting Guide for Parents of Children 3-8. Toronto: An Umbrella Press.
Wolańczyk T., Kołakowski A., Skotnicka M. (1999). Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci. Prawie wszystko, co chcielibyście wiedzieć. Lublin: Wydawnictwo Bifolium.
